پرستش عشق...

 

عشــــــــــق

 دهانم را با آتش مقدس طهارت دادم تا دربارهُ عشق بگویم اما چون دهان گشودم، خود را لال یافتم.
من پیش از آنکه عشق را بشناسم ترانه هایش را زیر لب زمزمه می کردم و چون آن را
شناختم واژه ها در دهانم سنگینی کردند و آواز آن در سینه ام خاموش گردید.
دوستانم دربارهُ شگفتی های عشق از من پرسیده بودند و من پاسخ آنان می دادم اما اکنون نوبت من است که دربارهُ عشق از شما بپرسم.
آیا در میان شما کسی هست که پاسخ منو بده و از حال خود خبر کنه؟
آیا در میان شما کسی هست که بتونه قلب مرا به قلبم تبیین کنه و روحم را به روحم نشان بده؟



منو آگاه کنید!
این چه آتشیست که در سینه ام می سوزد و این چه دستان پنهانیست که روحم را در تنهایی می گیرد و شرابی آمیخته از تلخی لذت و شیرینی دردها در دهانم می ریزد؟
من شب زنده داری می کنم و به چیزهایی که نمی شنوم گوش می دهم و به چیزهایی که نمی بینم خیره می شوم و دربارهُ چیزهایی که نمی فهمم می اندیشم و چیزهایی را احساس می کنم که درکش نمی توانم کرد و اندوهگین می شوم زیرا اندوه من از شادی و سرور با ارزش تر است.
من خود را تسلیم قدرتی کردم که تا هنگام طلوع خورشید مرا می میراند و زنده می کند.
منو از عشق آگاه کنید!
از این راز پنهان و مخفی در پشت زمانهای بسیار دور.
آیا در میان شما کسی هست که انگشتان عشق روح او را لمس کرده باشد؟
کدام انسانیست که خود را در برابر اله اش همچون عود نسوزاند؟
....

صدایی از درون شنیدم که می گفت:
زندگی دو قسم است ؛
نیمی از آن جامد و نیم دیگر شعله ور و عشق آن نیمهُ شعله ور است.
به درون رفتم و به سجده افتادم و در راز و نیاز خود چنین گفتم:
پروردگارا !
مرا طعمهُ عشق قرار ده !
آمین!